Poniżej prezentujemy 5 przykładów, których NIE POWINNIŚMY robić:
- Oceniać jego emocji — emocje nie są złe ani dobre, to my dopisujemy im takie znaczenie. Żyjemy w świecie, w którym bardziej doceniane są emocje określane jako pozytywne, takie jak radość, wdzięczność, duma. Emocje, postrzegane jako negatywne, takie jak smutek czy strach są nieprzyjemne i nie mamy ochoty ich odczuwać, ani obserwować w najbliższym otoczeniu. Tym bardziej jednak nie oceniajmy tych emocji u dziecka. Jeśli widzimy, że w znacznej mierze przeważają u niego emocje trudne, powinno nam to jedynie dać do zrozumienia, że należy poświęcić mu więcej uwagi, a może nawet jak najszybciej znaleźć pomoc.
- Porównywać z rodzeństwem, kolegami, czy sobą w danym wieku. Mówienie np.: „Ja w Twoim wieku to nie miałam takich problemów, ciągle coś Ci nie pasuje”. „Kamilka, ma dużo gorzej od Ciebie, a cieszy się tym co ma”. Porównywanie jest zawsze złym zabiegiem, który obniża samoocenę i poczucie własnej wartości i może jedynie pogorszyć sytuację, a także relację dziecko-rodzic. Spowoduje też, że nasze dziecko nie tylko poczuje się gorzej, ale straci chęć na rozmowę i będzie ukrywać swój stan, co może uniemożliwić udzielenie mu pomocy.
- Reagować złością na siebie albo dziecko — pretensje i budowanie poczucia winy może jedynie utrudnić proces leczenia. Oczywiście możemy się niepokoić, że nasze dziecko choruje, ale jako osoby dojrzałe powinniśmy się bardziej skoncentrować na młodej osobie, która potrzebuje naszej pomocy. Pokazać dziecku, że emocjonalnie czujemy się pewnie, stabilnie i dać mu poczucie, że jesteśmy dla niego- być dla niego oparciem. Jeśli sytuacja nas przerasta niezwłocznie powinniśmy się skontaktować ze specjalistą, który w systemowy sposób pomoże rodzinie przejść przez trudny okres.
- Doszukiwać się winy — depresja jest choroba i zapadnięcie na nią nie jest niczyją winą; często jest po prostu zdarzeniem losowym, jedną z wielu trudności, jakich doświadczamy na ścieżce naszego życia. Mogę być ku temu predyspozycje genetyczne, albo zbieg okoliczności życiowych, który zwiększyły możliwość zachorowania. Doszukiwanie się winy w sobie lub kimś innym, nie jest zachowaniem konstruktywnym i zdecydowanie, nie pomoże w wyleczeniu z depresji.
- Wstydzić się albo zawstydzać. Szczególnie dla rodziców dobrze funkcjonujących w życiu może być to szok, że ich dziecko choruje na depresję. Personalnie mogą odbierać taką sytuację jako porażkę- jest to jednak błędne myślenie i również nie pomaga ono w przezwyciężeniu choroby. Jeśli rodzić odczuwa wstyd z powodu tego, że dziecko choruje, powinien zaopiekować się swoimi emocjami, nie przekazywać dziecku negatywnych wzorców i skupić się na efektywnej pomocy choremu dziecku. Umiejętność radzenia sobie z trudnymi sytuacjami i emocjami, którą pokazujemy swoim dzieciom, może być jednym z najcenniejszych zasobów, w które wyposażamy je na dalsze życie.
